Sin metas pero con objetivos, sigo disfrutando de las bicis y de otras actividades. Intento aprender continuamente para mejorar como persona, física y mentalmente. Este blog sigue siendo una especie de diario personal en cuanto a lo ciclístico, pero va siendo hora de ir añadiéndole algunas cosas más que también captan mi atención...

domingo, 5 de febrero de 2012

A PIE


Esta semana no he cogido la bici. Entre que las rodillas me pedían otro tipo de movimiento, que llevé la de montaña a revisión, y que a mediados de semana llegó el frío que tanto me gusta, los únicos pedales que he dado han sido en la de espinin, para calentar o relajar piernas un par de veces que he hecho un poco de musculación en casa.

Aparte de eso, una semana en la que sólo he salido a la montaña dos veces, y para caminar.


MARTES 31 DE ENERO. RAMA EN MANO

Según llegué de trabajar, y para aprovechar bien la tarde, me cogí un par de plátanos, me puse las bambas, y me fui a caminar un rato con la idea de hacer una hora y media o dos a un buen ritmo.

Aparqué el coche en la confluencia de las rieras de Can Planes y Rafamans, cogí una rama a modo de bastón de apoyo y empecé a caminar.

La primera parte la hice “del tirón”, en un recorrido típico de los que hacía hace años con la Pinarello: Cau de la Guineu, Pou dels Crestats, y Camí de Can Dispanya de subida hasta el Pla de les Comes.

Una vez allí arriba saqué la cámara y empecé a hacer fotos, con lo que estuve bastante rato simplemente disfrutando de las vistas e intentando plasmarlas en la cámara. Total, tampoco se trataba de hacer ninguna carrera, sino de salir a disfrutar de la montaña.

Panorámica desde el Pla de les Comes


"Al borde del abismo"

Hasta a las piedras les hice fotos



La vuelta la hice pasando por la “explanada de la N340” y bajando desde allí hacia el Cau de la Guineu, intentando hacer un camino de menor pendiente y menos roto que el que había hecho hasta entonces. Que lo que quería era no forzar los tendones, pero es que por ahí no hay casi nada plano.

Ya llegando al coche, y sólo por redondear el kilometraje recorrí la primera mitad del camino de Can Casildo, aprovechando para relajar un poco las piernas.

Fácil: subir y bajar


Finalmente, 10 kilómetros en un par de horas, con 300 metros de ascensión, y casi media hora de paradas. Una tarde bien aprovechada.



DOMINGO 5 DE FEBRERO. CAMINEVANDO

Aunque tenía la bici arreglada desde el viernes, no he tenido las ganas suficientes como para salir con ella. Entre el frío que me sirve de excusa, y que esta semana me ha estado molestando bastante “el tendón”, no he encontrado las ganas para cogerla.

Hoy, porque realmente me apetecía hacer algo de ejercicio, y además al aire libre, he vuelto a salir a caminar por la montaña.

Aunque hacía más frío que el otro día, la vestimenta ha sido la misma. Un par de camisetas interiores, maillot ciclista de manga larga (qué bien van los bolsillos traseros para llevar cosas), impermeable-chaqueta decatloniana, guantes, braga de invierno, pantalones de trabajo de verano viejos, doble calcetín y bambas de correr. Ah, y gorro de lana, por si acaso. Aunque parece lo contrario, no iba tan abrigado, que caminando no se pasa tanto frío como con la bici.

He empezado con la intención de hacer más o menos lo mismo que el martes, pero con menos paradas. Pero nada más empezar ya me he metido por un senderito de esos que hay siguiendo las torres eléctricas, y de ahí me he metido por otro, y otro…

Avanzando por un bonito sendero

Esto me suena

Antigua zona de cultivo en terrazas cerca de la Font de Sant Ponç


Algunos ya los había recorrido en otra ocasión, otros los he descubierto. Lo mejor es que todos son caminos que discurren por una zona que conozco bastante bien de ir con la bici, así que también me ha servido para ver cómo unos senderillos conectan entre sí caminos que he recorrido con la bici.

Quieras que no, eso te da una pequeña satisfacción extra, además del hecho de ir descubriendo algún caminillo nuevo, y algún bonito paraje.

Bonitos lugares donde perder el tiempo

Tramos ciclables

Otros, un poco menos


Esta vez he castigado más de la cuenta a las rodillas, pues me he dedicado a subir y bajar zonas bastante empinadas, con la consecuente exigencia a los tendones rotulianos sobretodo. Pero es que una vez que te pones, te emocionas y venga a subir por aquí, y a ver a dónde va a parar esto, y ya que estoy aquí me asomo a ver…

Zona de enlace entre dos caminos conocidos

Lástima que la bajada anterior (aquí sólo la parte final) no sea apta para amateurs

Algo de frío sí hacía. Atención a la capa de hielo a cuatro dedos de la tierra

Ya de vuelta


La nota anecdótica de la mañana ha sido que se ha puesto a nevar.
Al principio eran unos copitos muy finos, luego ya ha nevado con más ímpetu. Sólo han sido unos veinte minutos, pero ha tenido su gracia ir por ahí, sendereando bajo la ligera nevada.
Y qué bien me ha ido el gorro.

Unos cuantos copos para hacer la caminata más espectacular


No han sido muchos kilómetros, pero sí bastante desnivel.
He castigado más de la cuenta a las articulaciones, pero bueno, no voy a ir siempre con tanto cuidado.

7 kilómetros
400 metros de ascenso
1 hora y tres cuartos caminando
Hora y pico parado


Una duchita calentita al llegar a casa, y satisfecho por una caminata que he disfrutado mucho.


Así pues, una semana suave, con un par de salidas a pie por la montaña que me han servido para airearme un poco y disfrutar de estos lugares que tengo tan cerca de casa. Que sin ser una maravilla, sí que te permiten sentir esa agradable sensación de “vivir la naturaleza”.


Bruno

7 comentarios:

  1. Que extrany sense casc!!!! La qüestió és moure'ns no?? Si el cos et demana activitat i els genolls descans de bici.... doncs a gaudir de la natura d'una altra manera. Quins caminets més xulos i quina pinta de fred.... Vinga Bruno, que el fred té els dies comptats i ja tens la bici llesta...aixi ja no tindràs excusa!! Cuida't!!!!!

    ResponderEliminar
  2. M'hagués anat bé el casc, que gairebé em deixo les banyes amb una branca, jajaja!!!
    Doncs sí, de vegades lo important és gaudir de la natura i de fer exercici, tan se val de quin tipus sigui. I tinc la sort de gaudir d'uns boscos bastant bonics a prop de casa. Només els hi falta una mica més d'altura, però ja estan bé així.
    Algun dia sortire malgrat el fred, que si no algú em dirà que li tinc por... Por no, pero respecte sí, jajajaja!
    Gràcies per la visita, Mònica. Cuida't molt i segueix amb tanta força, que qualsevol dia farem una sortideta junts...

    ResponderEliminar
  3. Si que se te ve "raro" sin casco, si no pones una foto y te veo por la calle, ni te conozco.

    ¡¡Lo importante es no parar, don't stop!!

    ResponderEliminar
  4. ¿Senderos ciclables? ¡Menudos pedruscos!.

    ResponderEliminar
  5. Theo, eso seguro que nos pasaría a todos, acostumbrados como estamos a vernos sólo media cara... Y si encima no llevamos la bici, entonces somos capaces de cruzar unas palabras y no reconocernos, ¡jajaja!
    Ahí estamos, intentando no oxidarnos. Qué te voy a contar, que tú sí que lo tienes difícil con esas temperaturas...


    Miguel, seguro que conoces a más de uno capaz de bajar por esos sitios. A mí no me cuentes, eh, ¡jajaja! Hay que tener mucha técnica, y otras cosas...
    Pero andando también se puede hacer, que aquí no penalizas si pones el pie, jejejeje. Yo, si hace falta, hasta me siento...

    ¡Saludos compañeros!

    ResponderEliminar
  6. Kumpañññ!!!
    Menudas dos salidas chulas te has pegado. Cuidate esos tendones que algún día te vienes conmigo de excursión.
    Y sobre esos senderos ¿ciclables?, habrá que ir a echarles un vistazo.
    Menuda sensación más buena el ir por la montaña nevando.
    Venga, que como bien dice Monica, el frío tiene los dias contados y el buen tiempo está al llegar.

    ResponderEliminar
  7. Pues sí, no ha sido mucho tute, pero guapas sí han sido las dos salidillas a pie que he hecho. Y no hace falta irse muy lejos. Contigo no voy ni loco, ¡jajaja!, que tú le metes mucha caña.
    Esos senderos le ponen a uno los dientes largos, lástima que perro viejo no aprende trucos nuevos...
    Ya sabes que a mí me gusta el calorcito, pero esta caminata bajo la nieve y algo de frío la he disfrutado mucho. Si hubiera caído un poco más habría sido más guapa, pero ya ha estado bien.
    ¡Salud, cumpany!

    ResponderEliminar