Sin metas pero con objetivos, sigo disfrutando de las bicis y de otras actividades. Intento aprender continuamente para mejorar como persona, física y mentalmente. Este blog sigue siendo una especie de diario personal en cuanto a lo ciclístico, pero va siendo hora de ir añadiéndole algunas cosas más que también captan mi atención...

miércoles, 2 de marzo de 2011

MARTES POR LA RIBERA


Ayer martes me bajé al río a pescar, pero como yo no tengo caña tuve que pedalear...
Vaya parida de introducción, pero es que la entrada va a ser así, un poco cutre.

Ayer, siguiendo con mi plan de NO entrenamiento de cara a Los Monegros, según llegué de trabajar piqué algo de comida y me fui en bici hasta “Cuatro Caminos”, para rodar un par de horitas por el río. De bajada por carretera ya noté que el viento iba a ser un poco molesto.

Tomé un camino que discurre por la margen derecha del río, hasta ahora inédita para mí. El viento hacía que el ritmo no fuera muy rápido, y que tampoco estuviera yo muy a gusto. Llegué hasta Sant Andreu de la Barca, que fue hasta donde me dejó llegar un operario de unas obras que había por allí. Media vuelta, y a seguir rodando.
El viento, a su rollo.

Pasé de largo Cuatro Caminos y, rodando, rodando, llegué hasta El Prat, donde ya pensé que por tiempo, kilometraje, y dolor en el culo (aunque lo que realmente duele no es el culo, pero bueno, para que nos entendamos), era el momento de volver ya para casa.

Toda la ribera del Llobregat es de una "belleza" sin igual


El viento era coprotagonista de la ruta. El camino, superbacheado, auténtico “Vibro-Power” natural, era el otro. Y claro, de estrella invitada, el pequeño pero matón sillín "Duo-Power-Maldito el día en que lo compré”.

Cuando ya estaba hasta el gorro de los baches, el viento, y la dureza del sillín, me salí del camino a medio pasar Sant Vicenç dels Horts y ya me metí por asfalto, para no salirme de él hasta llegar a casa.
La subida a Corbera a un ritmo medio decente, intentando no pasarme de pulsaciones, pero a la vez no queriendo ir a paso de tortuga, que tampoco se trataba de eso.

Pude aguantar bastante bien el dolor isquiático (por aquello de los isquiones) a base de ir poniéndome de pie a ratos (pocos, que no iba sobrado), incluso alguna vez en llano. El viento había pasado a un segundo plano, ya que subiendo hacia Corbera casi no lo noté.

En definitiva, un martes por la ribera, cumpliendo los objetivos que me había propuesto: 3 horas de pedaleo, 58 kilómetros de recorrido. Y sólo 5 minutos parado. Satisfecho con la tardecita ventosa.

Sin pretenderlo, me salieron ¡450! metros de ascensión


Ahora ya hasta el sábado no me pienso volver a sentar en ese sillín. ¡Hombre ya¡


Bruno

7 comentarios:

  1. Buen NO entreno para los Monegros te has pegado para ser un martes kumpañññ.
    El duo-power, es solo cuestión de tiempo el acostumbrarse a él o el tirarlo a la basura, que cabr.... que es.
    Parece que tus objetivos semanales los vas cumpliendo, pues que siga así por mucho tiempo.
    Hasta mañana.

    ResponderEliminar
  2. inclÚs amb tots els factors possibles en contra... tu dale que te pego.... soposo que els km et faran ser més fort però si segueixes lluitant contra el vent i el dolor .... et convertiràs amb... SUPER-BRUNO!!
    ÀNIM!!!

    ResponderEliminar
  3. Bueno cumpany, el refrán dice que "ni te cases ni te embarques", pero no habla de pedalear... (Comentario para continuar con la cutre-crónica).
    Estoy de acuerdo contigo: o me acostumbro, o mando al carajo al sillín "ese". ¡Que duro es!
    De momento voy bien con mis objetivos. Cualquier día me pongo a hacer crónicas sobre si he hecho cuatro series de bíceps con las mancuernas, o si hacía mucho calor en mi casa mientras pedaleaba en la estática, ¡jajajajá!
    ¡Hala, la respuesta a tu comentario casi la hago más larga que la crónica...!


    Sí Mònica, o me convierto en Superbruno o me "quito" del ciclismo. ¡Porque mira que hay que tener ganas a veces!
    Crec que acabaré per comprar-me una "bici-chopper", que segur que és més còmoda que la meva. I si no, a continuar sofrint!
    Com tens el peu?

    ResponderEliminar
  4. Wuennooooooooo.... sóc un desastre.... vaig posar-me de puntetes i vaig notar una estrebada... se' va fotre el peu super inflat... Oh Dios mio!!! Total, que el porto envenat.... dimecres torno al metge... començo a tenir la sensació que aixó no s'acabarà mai Bruno.... Quan sàpiga algu dimecres soposo que escriuré al blog... ja no se´què dir.. :-(
    Tu cuida't!!!

    ResponderEliminar
  5. Què estaves fent? Ballet?
    Em sap greu que et trigui tant en curar-se. Deus estar fins els pebrots. Tinguem fe en aquest últim metge, que sembla que et podrà "arreglar".
    Potser el peu, veient que li queda poc d'estar fotut, ha volgut gastar els seus últims cartutxos inflant-se una última vegada... (intentant ser positiu).
    Ànim Mònica, que això no pot durar per sempre. Ja ens informaràs dimecres. No ho deixis de fer.
    Ja se t'acudirà algo que dir.
    Una abraçada!

    ResponderEliminar
  6. Ei Bruno.... tot bé??? Espero que aquest "silenci" sigui perquè estàs fet pols de fer km i no tens energies x escriure... Una abraçada!!!

    ResponderEliminar
  7. Hola Mònica!
    Doncs molts quilòmetres no he fet... la veritat és que no he fet cap. Demà fa tres setmanes que no agafo la bici. Vaig agafar una grip que m'ha deixat fora de joc un parell de setmanes. I una mica "desganat" també. A veure si em posso les piles ja!
    Com portes els exercicis?
    Ànim amb la teva recuperació. Una abraçada!

    ResponderEliminar