Sin metas pero con objetivos, sigo disfrutando de las bicis y de otras actividades. Intento aprender continuamente para mejorar como persona, física y mentalmente. Este blog sigue siendo una especie de diario personal en cuanto a lo ciclístico, pero va siendo hora de ir añadiéndole algunas cosas más que también captan mi atención...

miércoles, 26 de enero de 2011

5 KILÓMETROS


5 kilómetros. Esa es la distancia que he conseguido correr antes de que la rodilla derecha me empezara a dar pinchazos. Todo un éxito.

Hoy por la mañana he conseguido por fin levantarme más o menos temprano, y desafiando al frío que está haciendo esta semana me he vestido mi indumentaria ciclistorunning (por llamarla de alguna manera), me he calzado las bambas que me compré hace unos días, y he salido a la calle dispuesto a estrenarlas y comprobar hasta qué punto un buen calzado puede mejorar las “prestaciones” corriendo.

En un principio no me ha parecido que la diferencia de precio entre éstas y unas “de andar por casa” se viera reflejado en las sensaciones que tenía corriendo. Sí que es verdad que la amortiguación a los impactos del talón contra el suelo es mejor que con unas baratas, y la mejora en la comodidad también se nota, pero no tenía yo la convicción de que fueran mucho mejores.

En cualquier caso, esta vez he aguantado muchos más minutos sin que me doliera la rodilla, lo cual debe ser gracias (por lo menos en parte) a la calidad del calzado que llevaba hoy.

Pasadas las 10 menos cuarto de la mañana he dejado el coche en Can Planes, donde la Riera del mismo nombre se convierte en Riera Rafamans, y he caminado en dirección al Cau de la Guineu.
La temperatura, soportable. Escarcha al lado del camino, y ganas de hacer alguna foto con la cámara nueva (por fin la tengo), que he reprimido por aquello de no empezar ya a perder tiempo en lo que no era realmente importante.

Ya en el principio del camino del Cau de la Guineu he empezado a trotar, despacito, casi sin levantar los pies del suelo, y comprobando cómo se comportaban mis piernas. La idea era correr hasta que la rodilla me dijera basta. Ni más ni menos. Tenía claro que yo aguantaría más que ella, así que todo lo que superara los 15 minutos del otro día sería fantástico.

Según llegaba al Pou dels Crestats iba notando unos ligeros avisos de que en cualquier momento la rodilla me daría los buenos días, pero he conseguido mantenerla a raya a base de concentrarme en optimizar la carrera: llevando el cuerpo más erguido para no ir tan encogido, impulsándome más con los pies en lugar de “tirar” de las piernas, e incluso no flexionando tanto la pierna en el momento de levantarla del suelo. Con todas estas “modificaciones” de como estaba corriendo, he conseguido que los principios de molestia no fueran a más.

Así he conseguido llegar al Fondo de Can Dispanya, justo cuando empieza la subida que lleva hacia el Mas del Lledoner, punto este donde tenía previsto dar la vuelta. El llegar hasta aquí sin que me doliera la rodilla ya me ha parecido todo un logro, así que si en el camino de vuelta me empezaba a doler, no me importaría demasiado, pues ya contaba con eso.

Muy contento he dado la vuelta y he iniciado el trayecto de regreso hacia el coche, ahora con ligera pendiente negativa, que para la rodilla es peor, así que tenía claro que en cualquier momento tocaría pararse.

Pero han ido pasando los metros, y al final he dejado de correr para hacer andando un tramo corto de bajada más empinada, sólo por no forzar en exceso la rodilla, que tan bien se estaba portando.

Por supuesto he aprovechado para hacer unas fotos, que ya tenía ganas de estrenar la cámara y dejar inmortalizado ese momento.

El Monasterio de Sant Ponç como fondo de mi media sonrisa de satisfacción


He caminado algo menos de 400 metros, y he retomado el trote, consciente de que ya me daba igual si me acababa doliendo o no la rodilla.

Así he aguantado el kilómetro y poco más que me faltaba, hasta que por fin (no es que lo deseara, pero estaba cantado) me ha aparecido el dolor punzante en la articulación rodillil. Es curioso, porque me ha venido el dolor justo cuando ya sólo me quedaban 15 ó 20 metros para acabar el tramo que quería hacer corriendo. Está claro que la mente influye, y mucho, en el estado físico del cuerpo. Para bien, y para mal.

Ya sin importarme que finalmente hubiera llegado el dolor (mucho más atenuado que la otra vez, porque en esta ocasión ha aparecido ya al final), he acabado los últimos metros que me quedaban hasta el coche andando, que así lo tenía previsto desde el principio.

Un compañero que me he encontrado por el camino

Seguro que han influido en la mejora


Unos estiramientos, con menos tiempo del deseable porque se me hacía tarde, y para casa tan contento. Luego por la tarde me dolería la rodilla a ratos, según hiciera más o menos uso de ella. Pero la verdad, no me ha importado.

Al final, en una mañana cualquiera de invierno, una pequeña gran satisfacción personal.

140 metros de ascensión acumulada


52 minutos de ruta
6 kilómetros de recorrido
5 kilómetros corriendo

Tremendo


Bruno

10 comentarios:

  1. Vengo del Blog de Nika ! veo que somos unos cuantos con lesiones o historias de resfriados etc! pues nada...que encantado de conocer a otro loco y que te recuperes pronto! animos y salut y kms!
    Desde Gavà,
    Oscar.

    ResponderEliminar
  2. Eso es el principio de una Maratón kumpañññ.
    Parece que te ha dado ahora por prácticar todos los deportes posibles, jeje... ves al loro, que ya tienes una edad.
    Bueno, ¿para cuando esa media maratón...? o lo dejamos en 10 km.
    Ya avisaras.

    Cuidate. Locooooooooo!!!!!

    ResponderEliminar
  3. Poco a poco Bruno. El fondo que tienes en la bici puede dar una falsa comodidad corriendo, pero tus articulaciones aun no estan adaptadas al deporte.
    Empieza poco a poco. Calentar suave, luego unos estiramentos para ayudar los tendones cuando empiece el ejercicio y luego correr suave y no mucho tiempo. Empieza con 30minutos no más. Te lo digo por experiencia propria.
    Cuando empiezas a practicar otro deporte, te sientes bien porque tienes mucho fondo aerobico de la bici, pero no te engañes, estas empezando. No forces mucho.

    ResponderEliminar
  4. Hola Oscar!
    Encantado de "tenerte por aquí". Que sepas que hace tiempo que entro en tu blog con cierta asiduidad. Supongo que llegué también a través del de Mònica.
    Hay que ver cómo estamos, porque tú llevas también una racha tremenda. Cuando no es una cosa es otra. Ya nos contarás qué te dicen los médicos.
    Nos vamos "viendo".
    Saludos


    Eeeeeeeeehhh, cumpany!!!!
    ¿Has visto? Cualquier día me tiro a la riera y así podré decir que hago triatlón, jajajá!!!!
    Lo cierto es que estoy con muchas ganas, pero también con muchos años, jejejeje, así que ya veremos...
    La maratón se puede hacer por relevos?????
    Noooo eeestaaamos loooooocosss, sabemos lo que quereeemooos...


    Hola Noe, ¿cómo te va? No sé que pasó en tu blog que no se podían poner comentarios, pero bueno, estoy al tanto de tus "locuras". Muy guapa tu última adquisición, no veas si vas a disfrutar con ella.
    No me dices nada que no sepa (¡hala, toma modestia!), peeeeeeeeero, me ha venido fenomenal que me escribieras este recordatorio.
    Tienes toda la razón, hay que ir poco a poco, que yo me emociono enseguida, y no tengo mesura. Como me note medio bien, hasta que no peto no paro. Así que tendré muy en cuenta tus consejos, que nunca está de más escuchar las experiencias de otros y tomar nota. Gracias.

    ResponderEliminar
  5. Viiiive la viiida, igual que si fuera un sueño!!!!

    Pero baja de "la parra", que los sueños, sueños son, jeje...

    A por todas kumpañññ!!!, y haz caso a Noe que tiene razón. Que tú te emocionas muy pronto.

    ResponderEliminar
  6. Kumpañññ de Carlos: Soy Alberto de la Penya BTT Canigó. Veo que te has lanzado al lado oscuro del deporte: ¡Hacer otro! No paráis de hacer locuras, que os leo de vez en cuando... Aunque yo, a mis 48 "tacos", sigo igual (¡Igual maduro algún día!). Te escribo porque yo soy corredor, además de ciclista, y, leyendo tu crónica, veo que pasas por una situación parecida a la que tuve en mis inicios doblando deporte, aunque, en mi caso, mis problemas -que se reproducen cuando me "paso"- son en la inserción de la cintilla iliotibial en la rodilla izquierda. Veo que Noe te ha hecho algún comentario acertado pero, por mi parte, y sin ánimo de obligarte (¡faltaría menos, no somos "pros"!) sino de echarte una mano con lo que sé. Primero: las zapatillas nuevas han de domarse. Es decir, llevarlas para ir a "currar", para ir a comprar, para ir a buscar el periódico, ¡¡para ir de fiesta!! (¡esto último si te dejan entrar en la disco con "zapas", claro!). Requieren, al menos, una semana o dos para que se amolden a tus pies y cojan un poco de forma. Además, sería conveniente por tus problemas en la rodilla que fuesen las adecuadas para tí -con un estudio de la pisada puedes saber si eres pronador, supinador o de pisada neutra- con un buen peso (300 a 350 gramos) y una buena amortiguación ya que las vas a usar para rodar inicialmente, no para competir. Segundo: los entrenamientos deben ser progresivos. Prueba inicialmente sesiones de 30 a 40 minutos pero con series de 2 minutos corriendo y 1 caminando rápido (como recuperación) y, como mucho entre el 60 y 70% de tus pulsaciones máximas para, posteriormente, ir ampliando el minutaje corriendo (Por ejemplo: 3 minutos corriendo y 1'15" andando) hasta que, pasadas entre 4-6 semanas puedas ya correr unos 15' seguidos (4ª semana) y 30' seguidos (6ª semana). Verás la mejora y podrás, poco a poco, ir incrementando y poder empezar a hacer series, aunque la propia sesión de ciclismo te sirve de ello y te mantiene el cuádriceps fuerte. Por último, recomendarte que, al menos ahora, no hacer circuitos ondulados ya que las subidas y, sobretodo, las bajadas te hacen sobresolicitar los vastos (y sus articulaciones) externos de los cuádriceps y los castigas en exceso combinando con las sesiones de BTT. Aún así, ¡me alegro de que otro "bttero" combine con la carrera! ¡Disfrutarás y mucho ya que despejas la mente de un deporte con respecto al otro y añades otra locura más a las que hacemos! Un abrazo y perdona el "rollo"...¡O lo borras sin más! Saluda a Carlos y a ver si un día os vemos a los dos en alguna salida nuestra

    ResponderEliminar
  7. Bruno, jo no et donaré cap consell... que encara acabaràs com jo..... Tu ets qui coneix millor les sensacions aixi que segueix escoltant el teu cos, amb coco. Segur que la nova adquisició ha influit en la millora. T'animo a seguir provant sense deixar d'escoltar què et diu el genoll. Tots sabem què s'ha de fer però poso en dubte quants "ho fem". Cuida't i veig que la càmara va de fàbula !! Per cert, estic contenta que us hagueu acabat "coneixent" amb l'Oscar. Els 2 sou uns cracks.. com a esportistes, segur, i com a persones, encara millor. Gràcies

    ResponderEliminar
  8. Alberto eres un crack,pero yo le diria a Bruno que lo suyo ,seria irse a la playa y correr por la arena,para que quieres las zapatillas,,,,

    ResponderEliminar
  9. Alberto, no madures, tío, sigue así!!!!
    Muchas gracias por leerme, y muchas más por escribirme este comentario. Veo que hay quien quiere hacerme la competencia respecto a mis “resumidas” crónicas, jejejé!
    Y de rollo, nada, que me ha parecido muy interesante tu opinión. Hay que saber escuchar a los demás, y sacar las conclusiones pertinentes.
    Por “investigaciones” que hice en su momento, creo (sólo creo) que mi problema pueda tener que ver también con la cintilla iliotibial. Es la sensación que me da. Pero también creo que pueda deberse, o verse agravado, por el hecho de sufrir de condropatía rotuliana (en las dos rodillas), pues hay momentos en que el dolor parece venirme de más adentro de la rodilla. Y además, en dos ocasiones (una por rodilla), los traumatólogos me han dicho que es esa la causa (la condropatía).
    En teoría, una de las cosas que tengo que hacer para combatir la condropatía es ejercitar el vasto interno, para que la rótula se me alinee un poco más hacia el centro (que supuestamente la tengo girada hacia afuera).
    Además, el problema que tengo en el tendón del cuádriceps de la izquierda, es (según un masajista ex-ciclista) por sobrecarga del recto anterior, con lo que la solución que me dio fue también potenciar el vasto interno.
    Así que tendré en cuenta tu comentario sobre el sobreexcitamiento de los vastos externos al correr por montaña.
    De las zapatillas te diré que me compré unas de pisada neutra, pues aunque yo siempre he creído ser supinador, mirando las bambas viejas que suelo usar vi que quizá no fuera tan cierto eso. De tal manera que decidí comprarme unas neutras para que, una vez hubieran salido a la luz todos los posibles dolores, ir a un podólogo o parecido para que me analizaran la pisada.
    Tendré en cuenta tus consejos sobre los minutos y la forma de llevar el entrenamiento, que unidos a los que me ha dado Noe, y a algún comentario más “jocoso” de Carlos, y que también agradezco, espero que den los frutos deseados y pueda, por lo menos, salir a correr un par de veces más, jajajajajá!!!
    Sobre lo de salir con vosotros, el año pasado me lo llegué a plantear, que me puse bastante bien de forma, pero me parece que este añooooo...
    En cualquier caso, a ver si algún día se tercia, que Carlos me ha hablado mucho de vosotros, y el gusanillo de acompañaros alguna vez, está ahí.
    Un abrazo, gracias por todo, y... perdona tú también el tostaco!!!



    Mònica, sempre és un plaer veure’t per aquí. Gràcies pels teus comentaris, que no per ser menys “tècnics” són menys encertats. Tens molta raó, hem de saber escoltar al cos, que sentir-lo el sentim, però escoltar-lo no ho fem sempre. A veure què em diu, pararé l’orella...
    Has vist les fotos? M’he comprat una càmara igual que l’altre, així, si també em carrego aquesta tindré peces de recambi, jajajajajajà!!!
    Ha sigut un plaer “parlar” amb l’Oscar, però ell és molt més crack que jo, que sóc més catacrack, jajajá!
    Gràcies per les teves visites. Cuida’t



    Mmmmmmmmm. Jorge, eso que dices de la playa... pues más barato me saldría. Lástima que en mi pueblo no tengamos playa, jajajá!!! Bueno, siempre puedo ir hasta allí en bici, y luego pegarme una buena carrera a pie. ¿Duatlón playero?... ¿Triatlón?... Para Bruno, para!!!!!!!

    ResponderEliminar