Sin metas pero con objetivos, sigo disfrutando de las bicis y de otras actividades. Intento aprender continuamente para mejorar como persona, física y mentalmente. Este blog sigue siendo una especie de diario personal en cuanto a lo ciclístico, pero va siendo hora de ir añadiéndole algunas cosas más que también captan mi atención...

domingo, 3 de abril de 2011

YO A LO MÍO


Después de la inoportuna (o no) gripe que pasé a principios del mes pasado he bajado el ritmo de ejercicio considerablemente. Hay que dejar descansar al cuerpo cuando parece que no aguanta lo que le exiges.

Así que desde entonces hago salidas cortas con la bici, dos o como mucho tres por semana, y sin forzar demasiado, a ver si el tendón así no me molesta tanto. Además no he vuelto a salir a correr, he dejado de hacer musculación (lo muy poco que hacía), y a la estática sólo me subo para calentar antes de salir con la bici o para “enfriar” una vez acabada la salida.

Y aprovechando que estoy en turno de tarde en el trabajo, no es que me acueste muy tarde, pero sí que me levanto habiendo pasado siete u ocho horas en la cama. El cuerpo me lo pide.

Parece que no me está yendo mal así. Estoy disfrutando de las salidillas que hago con la bici, no voy tan petado, duermo lo necesario, y tengo algo de tiempo para hacer otras cosillas.

Supongo que de aquí a poco empezaré a introducir otra vez esas rutinas que he dejado de lado. Eso sí, poco a poco, que si no el cuerpo al final me dice basta.

De momento, entre semana salidas relámpago con la bici, y una salida algo más larga el fin de semana. Ya me está bien así.


MIÉRCOLES 30 DE MARZO

Como había salido el domingo anterior quise dejar dos días y medio de descanso antes de volver a salir. De esta manera les doy más tiempo a las articulaciones para recuperarse.

Aunque me levanté relativamente pronto, me lo tomé con calma. Después de desayunar, mirar un par de cosas en el ordenador, y acabar de preparar la bici y vestirme, hice quince minutos de calentamiento en la estática antes de salir a dar una vueltecita.

Para “variar” se me ocurrió volver a hacer la ruta que ya había hecho el martes, el jueves y, aunque extendida, también el domingo. No sé que tiene ese recorrido que me gusta tanto. Es corto y se puede hacer en una horita (yo aún no lo he conseguido, jajajá).

Es perfecto para ir después a trabajar con la sensación de haber aprovechado la mañana, pero sin las prisas ni la tensión de querer hacer muchos más kilómetros y luego tener que ir con el petardo en el culo.

Lo que no entiendo es porqué no me acuerdo nunca de usar la opción que tiene el gps de “competir” contra ti mismo cuando repites un recorrido. A ver si la próxima vez lo hago.

Esta vez no me paré a hacer ninguna foto para el blog, que a veces el querer poner alguna foto me distrae del objetivo inicial, que en este caso era salir a pedalear, disfrutar de la montaña en esas primeras horas de la mañana, y volver a casa satisfecho por haber hecho algo “de provecho”. Objetivo cumplido.


DOMIGO 3 DE ABRIL

Como ayer aproveché el día con otros menesteres, hoy tocaba cumplir con la salida del fin de semana. Esta vez no tenía intención de repetir la misma ruta de estos últimos días, que al final voy a acabar por aborrecerla. Pero se me ha pasado por la cabeza hacerla como parte del calentamiento...

Hoy tenía que probarme haciendo una ruta que un día de estos haré entre semana junto con un compañero de trabajo. Y claro, no quiero que me pille “desentrenado”.

Es una ruta que básicamente consiste en subir a La Creu Aregall por montaña, bajar a Corbera previo paso por La Roca Foradada, y luego volver a subir a La Creu Aregall por el mismo sitio, aunque con el añadido de empezar desde más abajo.

Ha sido la primera salida del año con el culotte corto. No me moría de ganas, pero sí que me apetecía guardar ya la ropa de invierno. Y creo que hoy ha hecho mejor día que ayer para salir con la bici. No hacía viento, y al estar el cielo tapado la temperatura era bastante agradable.

Ha sido una salida muy entretenida, con tramos de asfalto, caminos pedregosos, senderos húmedos, algún pequeño trozo de pista forestal, alguna trialerilla, y un poco de campo a través. Haciendo un poco de todo.

Me he notado bastante bien en las subidas. Probándome un par de veces en un tramo de carretera que he repetido, tirando de desarrollo en algunos momentos por caminos rotos, y disfrutando tanto de las subidas (disfruto mucho en ellas) como en las buenas bajadas que también he hecho.

Satisfecho con la rutilla, que aunque no ha sido larga sí que ha tenido de todo y me ha dado tiempo de exprimirme algo físicamente, y también de disfrutar de bonitos parajes.

La anécdota del día ha sido el llantazo que he pegado en la rueda delantera en un cambio de asfalto a camino, y es que quizás llevaba demasiado baja la presión del neumático, o por lo menos tenía que haber pasado por ese punto a menos velocidad, ¡jajajajá!

Si es que ya me vale


Una vez en casa he aprovechado para hacer casi una hora en la estática mientras veía la carrera de “Motogepé”. Así que el día considero que ha sido completito.

La ruta finalmente ha sido de 35 kilómetros de recorrido, con 1100 metros de ascensión, tardando 3 horas 40 minutos en hacerla, con un tiempo real de pedaleo de 2 horas y tres cuartos. Suficiente.

Poco a poco aumentando la exigencia


En los últimos días he retocado dos veces la posición de la cala del pedal izquierdo, con la que no he ido cómodo nunca. Parece que con el último retoque voy un poco mejor. A ver qué me parece el próximo día.

Para esta semana que entra tengo previsto hacer dos salidas con compañeros de trabajo (a no ser que me no encuentre bien de fuerzas), y el fin de semana ya veremos qué acabo haciendo. Sea lo que sea (que no tiene porque ser bici), intentaré disfrutarlo.

Y como último apunte de la jornada, comentar la grata sorpresa que me he llevado al ver que, después de varias décadas de pasar ciclistas por la carretera que sube a La Creu Aregall, “alguien” ha tenido el detalle de poner una señal de tráfico advirtiendo a los conductores de que se pueden encontrar con alguno. ¡¡¡Por fin!!!

No me lo puedo creer


Bruno

6 comentarios:

  1. jajajaja tranquil, encara que hagis deixat el tema "musculació" aparcat, amb les rutes que et fots queda compensat..... Per cert, he trobat a faltar fotos eh??? tot i que la última val x 10. A seguir-se cuidant i pedalant!!!

    ResponderEliminar
  2. Sí, entre les "peazo rutas" que faig, i que no faig res més, no vegis com em possaré de fort, jajajajaja!
    Però bueno, de moment ja m'està bé, que és lo important.
    Aiiii les fotos, és que si em posso... me dan las uvas, jajajaja! Però es bona la última, eh!! Ja era hora!! Això sí, també han possat varios trams de "quitamiedos"... no sols no treuen els que hi han, sino que encara possen més. ¡Vaya tela!

    ResponderEliminar
  3. Com van els teus exercicis? Que no dius res!!

    ResponderEliminar
  4. Kumpañññ!!!!
    Ya decia yo que ese ritmo de estatica, musculación, correr y bici, no iba a ser muy constante, pero bueno poco a poco.
    Haber si te acuerdas algún día de probar el competir contigo mismo y me lo cuentas.
    Y cuidado con los llantazos que para las camaras tienes recambios, pero no para las llantas, jeje...
    Muy buena semana, a seguir así pero poco a poco, 35 km. con 1.100 m. no esta pero que nada mal.
    Salud.

    ResponderEliminar
  5. Bueno Bruno ,poco a poco te vas animando mas a salir,que siga asi la cosa y puedas disfrutar de la montaña,que ahora esta haciendo unos dias de escandalo.

    ResponderEliminar
  6. Cumpany, habría sido más constante si no me hubiera engripado. Supongo que tanto ejercicio me dejó bajo de defensas. Si es que cuando me quiero meter un poco de caña, ¡zas!, siempre tiene que pasar algo.
    Por lo de competir conmigo mismo... siempre. Día tras día, jajajajá!! Y no sé qué quieres que te cuente a tí...
    El llantazo fue por tonto, pero bueno, sólo tuve que cambiar la cámara, que si es verdad que en el momento del golpe el ruido hasta me hizo pensar en la horquilla...
    Rutas cortas pero con "picante", jeje, a poc a pooooooc...


    Hay que disfrutar Jorge, en bici o como sea. Y con la bici se disfruta, y mucho. Estas montañas que tenemos por aquí, sin ser nada del otro mundo, dan mucho juego.
    Y que el tiempo siga así, que a mí me gusta el solecito, aunque es verdad que ya empieza a calentar bastante...


    Salud para todos!

    ResponderEliminar